Ik ken deze goed informerende site al een tijdje en voel dat ik nu wil gaan bijdragen aan dit open forum.
Van 1985-2000 behoorde ik samen met mijn levenspartner tot de dragende kern van BK Amsterdam: 15 jaar lang waren wij (zij wat meer en ik wat minder) ‘pakka Brahmins’, die de regels niet eens echt moeilijk vonden. Het voelde zelfs lang als de vervulling van ons leven: ons laatste pad, na 5 jaar lang twee andere ‘New Age’ paden verkend te hebben. We kwamen dus niet als groentjes, we waren eerst al een tijd bij Bhagwan en volgden daarna een 4 jarige training in NLP. Als een van de hoofdteachers las mijn vrouw 13 jaar lang, soms dagelijks, de ‘goddelijke’ Murli vanaf ‘Baba’s gaddhi’ en gaf velen persoonlijk advies.
Deze broeder hield zich (meestal) netjes gedeisd, om de zusters ‘een eerlijke kans’ te geven in hun ‘spirituele groei en zelfrespect’... totdat langzaam maar zeker de blijkbaar ingebouwde ‘tijdscode’ van het jaar 2000 meer en meer aan mijn ‘blinde geloof’ ging knagen. Op 11 aug 1999 bestudeerde ik op mijn werk de zeldzame zonsverduistering en plots kwam de magische gedachte in mijn hoofd: wat als de zo lang verwachtte destructie (transformatie) nu eens niet gaat plaatsvinden, niet in 2000 en niet in 2006 of 2012 ... Nee, helemaal niet, wat dan? Hoe lang kan je als trouwe BK op zoiets blijven ‘hopen’?
En als zij, die Baba niet herkenden, dan niet allemaal verdampen, moeten we dan misschien toch niet wat meer gaan samenwerken met andere vernieuwende groepen? Waarom gebeurt dat toch steeds maar niet?
15 jaar lang had ik mijn kritisch denkvermogen op slot gezet, o.a. door het dogma van het onmogelijke ‘mysterie’ van de ‘zich identiek herhalende cyclus’ van 5000 jaar. ‘Mindblowing’ gaf ik destijds al toe, maar nu kon ik het toch niet laten om, tegen de adviezen in, maar weer eens te gaan neuzen in spirituele boekhandels. Niet alleen in bevestigende boeken als ‘Nostradamus’ of ‘de Bijbelcode’ maar ook in die van andere, meer hedendaagse en algemeen gewaardeerde channels. Die bleken steeds meer te spreken over een grote positieve wijziging in de vooruitzichten over de noodzaak van aarde-catastrofe’s, sinds de zgn. ‘Harmonische Convergentie’ in 1987, waarbij Maya-kenners en New Age-leiders op elkaar afstemden.
En inderdaad: in mijn beleving waren vooral 1985 en 1986 de feest- en de top-jaren geweest van de BK, daarna kon ik toch steeds minder makkelijk vertrouwen op de suprematie van ‘onze Shiva’ en ‘onze BK’.
Nu, 9 jaar later, en (niet zonder de nodige moeite) helemaal vrij van alle onzin BK-programmeringen, verwonder ik me nog wel eens, hoe ook ik destijds zo makkelijk in de fuik van het BK-geloof kon gaan. Ons Hogere Zelf moet het als de beste rol hebben gezien, die we in die ‘overgangstijd’ konden spelen, we wilden immers zo graag meehelpen aan de spirituele redding van de mensheid en ‘moeder aarde’.
Wat bij mij de doorbraak gaf om echt af te haken en mijn eigen intuïtie weer te gaan vertrouwen was helaas niet een bewust genomen besluit, maar totale fysieke uitputting na 2 jaar steeds meer twijfelen. Ik zag bovendien ook steeds meer teachers en zgn. ‘pakka’ studenten uitgeput raken, wellicht door het gebrek aan zichtbare vooruitgang en door de steeds grotere vervreemding van de gewone maatschappij. Het experimenteren met afstand nemen werd voor mij extra gecompliceerd door de teacherrol van mijn partner. Het onuitgesproken, dagelijks door BK gevoedde, taboe tussen ons was namelijk dat je elkaars vertrouwen in ‘Baba’ en ‘Drama’ niet mocht beproeven door je twijfels te bespreken en te onderzoeken. Achteraf was het meest vernederende dat de kennis en de coördinator tussen ons in was gaan zitten!
Toen mijn hoofdpijn teveel werd en ik al maanden ziek thuis zat, sprak ik eindelijk de magische woorden: “van nu af aan doe ik niets meer, wat ik niet van binnenuit voel, anders kan ik net zo goed dood gaan”.
Mijn partner werd intens bang, dat ons huwelijk, net als dat van andere BK’s, dan snel zou gaan stranden. God Shiva had immers voorspeld dat ik van 5 hoog zou vallen en al mijn botten zou breken. Mijn nieuwe (levens)lust zou me beslist in de goot doen belanden, mijn spiritualiteit zou onherroepelijk verdwijnen ... Brahma zelf bleek op dat moment dus een goeroe, die ongehoorzame volgelingen belast met een vloek, die zichzelf dan ook nog magisch vervult, zolang je ook nog een maar beetje in zijn onzin blijft geloven.
Gelukkig wist ik door trainingen in NLP hoe programmeren werkt en begonnen mijn partner en ik aan een zeer emotionele periode van een jaar lang deprogrammeren, tot we ons eigen (spirituele) zelf weer hadden hervonden. Toen begon ons nieuwe avontuur van ongebonden spiritueel leven. Wordt vervolgd ...
Van 1985-2000 behoorde ik samen met mijn levenspartner tot de dragende kern van BK Amsterdam: 15 jaar lang waren wij (zij wat meer en ik wat minder) ‘pakka Brahmins’, die de regels niet eens echt moeilijk vonden. Het voelde zelfs lang als de vervulling van ons leven: ons laatste pad, na 5 jaar lang twee andere ‘New Age’ paden verkend te hebben. We kwamen dus niet als groentjes, we waren eerst al een tijd bij Bhagwan en volgden daarna een 4 jarige training in NLP. Als een van de hoofdteachers las mijn vrouw 13 jaar lang, soms dagelijks, de ‘goddelijke’ Murli vanaf ‘Baba’s gaddhi’ en gaf velen persoonlijk advies.
Deze broeder hield zich (meestal) netjes gedeisd, om de zusters ‘een eerlijke kans’ te geven in hun ‘spirituele groei en zelfrespect’... totdat langzaam maar zeker de blijkbaar ingebouwde ‘tijdscode’ van het jaar 2000 meer en meer aan mijn ‘blinde geloof’ ging knagen. Op 11 aug 1999 bestudeerde ik op mijn werk de zeldzame zonsverduistering en plots kwam de magische gedachte in mijn hoofd: wat als de zo lang verwachtte destructie (transformatie) nu eens niet gaat plaatsvinden, niet in 2000 en niet in 2006 of 2012 ... Nee, helemaal niet, wat dan? Hoe lang kan je als trouwe BK op zoiets blijven ‘hopen’?
En als zij, die Baba niet herkenden, dan niet allemaal verdampen, moeten we dan misschien toch niet wat meer gaan samenwerken met andere vernieuwende groepen? Waarom gebeurt dat toch steeds maar niet?
15 jaar lang had ik mijn kritisch denkvermogen op slot gezet, o.a. door het dogma van het onmogelijke ‘mysterie’ van de ‘zich identiek herhalende cyclus’ van 5000 jaar. ‘Mindblowing’ gaf ik destijds al toe, maar nu kon ik het toch niet laten om, tegen de adviezen in, maar weer eens te gaan neuzen in spirituele boekhandels. Niet alleen in bevestigende boeken als ‘Nostradamus’ of ‘de Bijbelcode’ maar ook in die van andere, meer hedendaagse en algemeen gewaardeerde channels. Die bleken steeds meer te spreken over een grote positieve wijziging in de vooruitzichten over de noodzaak van aarde-catastrofe’s, sinds de zgn. ‘Harmonische Convergentie’ in 1987, waarbij Maya-kenners en New Age-leiders op elkaar afstemden.
En inderdaad: in mijn beleving waren vooral 1985 en 1986 de feest- en de top-jaren geweest van de BK, daarna kon ik toch steeds minder makkelijk vertrouwen op de suprematie van ‘onze Shiva’ en ‘onze BK’.
Nu, 9 jaar later, en (niet zonder de nodige moeite) helemaal vrij van alle onzin BK-programmeringen, verwonder ik me nog wel eens, hoe ook ik destijds zo makkelijk in de fuik van het BK-geloof kon gaan. Ons Hogere Zelf moet het als de beste rol hebben gezien, die we in die ‘overgangstijd’ konden spelen, we wilden immers zo graag meehelpen aan de spirituele redding van de mensheid en ‘moeder aarde’.
Wat bij mij de doorbraak gaf om echt af te haken en mijn eigen intuïtie weer te gaan vertrouwen was helaas niet een bewust genomen besluit, maar totale fysieke uitputting na 2 jaar steeds meer twijfelen. Ik zag bovendien ook steeds meer teachers en zgn. ‘pakka’ studenten uitgeput raken, wellicht door het gebrek aan zichtbare vooruitgang en door de steeds grotere vervreemding van de gewone maatschappij. Het experimenteren met afstand nemen werd voor mij extra gecompliceerd door de teacherrol van mijn partner. Het onuitgesproken, dagelijks door BK gevoedde, taboe tussen ons was namelijk dat je elkaars vertrouwen in ‘Baba’ en ‘Drama’ niet mocht beproeven door je twijfels te bespreken en te onderzoeken. Achteraf was het meest vernederende dat de kennis en de coördinator tussen ons in was gaan zitten!
Toen mijn hoofdpijn teveel werd en ik al maanden ziek thuis zat, sprak ik eindelijk de magische woorden: “van nu af aan doe ik niets meer, wat ik niet van binnenuit voel, anders kan ik net zo goed dood gaan”.
Mijn partner werd intens bang, dat ons huwelijk, net als dat van andere BK’s, dan snel zou gaan stranden. God Shiva had immers voorspeld dat ik van 5 hoog zou vallen en al mijn botten zou breken. Mijn nieuwe (levens)lust zou me beslist in de goot doen belanden, mijn spiritualiteit zou onherroepelijk verdwijnen ... Brahma zelf bleek op dat moment dus een goeroe, die ongehoorzame volgelingen belast met een vloek, die zichzelf dan ook nog magisch vervult, zolang je ook nog een maar beetje in zijn onzin blijft geloven.
Gelukkig wist ik door trainingen in NLP hoe programmeren werkt en begonnen mijn partner en ik aan een zeer emotionele periode van een jaar lang deprogrammeren, tot we ons eigen (spirituele) zelf weer hadden hervonden. Toen begon ons nieuwe avontuur van ongebonden spiritueel leven. Wordt vervolgd ...